" پاسخ" اين سؤال يك نكته است و آن اينكه اگر انگيزه ايمان در كار نباشد غالبا عمل آلوده مى‌شود و اگر آلوده نشود بسيار استثنايى است، و اما اگر ريشه‌هاى درخت عمل صالح از آب توحيد و ايمان به" اللَّه" سيراب گردد، كمتر ممكن است آفاتى همچون عجب و ريا و تظاهر و خودبينى و تقلب و منت‌گذارى و امثال آن در آن راه يابد، و به همين دليل قرآن مجيد غالبا اين دو را با هم پيوند مى‌دهد چرا كه پيوندشان يك واقعيت عينى و ناگسستنى است.

لازم است در اينجا با ذكر يك مثال اين مساله را روشنتر سازيم، فرض كنيد دو نفر هر كدام دست به ساختن بيمارستانى زده‌اند، يكى انگيزه الهى دارد و براى خدمت به خلق خدا اين كار را كرده، اما ديگرى هدفش تظاهر و رسيدن به يك موقعيت اجتماعى است.

ممكن است در يك نظر سطحى ما فكر كنيم بالآخره هر دو بيمارستان مى‌سازند و مردم از عمل آنها يكسان استفاده خواهند كرد، درست است كه يكى پاداش الهى دارد و يكى ندارد، ولى عمل آنها ظاهرا با يكديگر متفاوت نيست.

ولى همانگونه كه گفتيم اين محصول يك مطالعه سطحى است، اما اگر كمى بيشتر دقت كنيم خواهيم ديد خود اين دو عمل در جهات مختلف با يكديگر متفاوتند، فى المثل نفر اول به سراغ محله‌اى از شهر مى‌رود كه مستضعفان و نيازمندان در آن بيشترند، و گاه در يك محله گمنام كه در مسير رفت و آمد نيست اقدام به اين عمل مى‌كند، ولى نفر دوم به سراغ نقطه‌اى مى‌رود كه بيشتر در چشمها است هر چند در آنجا نياز بسيار كمترى است.

نفر اول در انتخاب مصالح و كيفيت ساختمان آينده‌هاى دور را در نظر مى‌گيرد، و آن چنان زير بنا را مى‌سازد كه صدها سال بماند، اما نفر دوم غالبا به سراغ اين مى‌رود كه ساختمان زودتر بر پا و افتتاح شود و جار و جنجال راه بيندازد، و نتيجه مورد نظرش را بگيرد.