بودن مسلمين به عهد و پيمانشان، و مراعات سوگندهايشان بود.

اين امر تا آنجا اهميت دارد كه در روايتى از سلمان فارسى مى‌خوانيم:

تهلك هذه الامة بنقض مواثيقها:" هلاكت اين امت به خاطر پيمان شكنيهايشان خواهد بود"! [1] يعنى همانگونه كه وفاى به عهد و پيمان موجب قدرت و شوكت و پيشرفت است، پيمان‌شكنى سبب ضعف و ناتوانى و نابودى است.

در تاريخ اسلام مى‌خوانيم هنگامى كه مسلمانان در عصر خليفه دوم، ارتش ساسانيان را شكست دادند، و هرمزان بزرگ لشگر ايران دستگير شد، او را نزد عمر آوردند، خليفه به او گفت شما بارها با ما پيمان بستيد و پيمان‌شكنى كرديد، دليلش چيست؟

هرمزان گفت: مى‌ترسم قبل از آنكه دليلش را بگويم مرا به قتل برسانى! خليفه گفت نترس!.

در اين هنگام هرمزان تقاضاى آب كرد و به زودى ظرف ساده و بى‌ارزشى را پر از آب كرده براى او آوردند.

هرمزان گفت اگر از تشنگى هم بميرم هرگز در چنين ظرفى آب نخواهم خورد! خليفه گفت: ظرف آبى بياوريد كه مورد قبولش باشد، ظرف را بدست او دادند و او به اطراف خود نگاه مى‌كرد و آب نمى‌نوشيد و مى‌گفت ميترسم در حالى كه مشغول نوشيدن آب باشم، كشته شوم.

خليفه گفت نترس! من به تو اطمينان مى‌دهم، تا ننوشى با تو كارى نداريم.

هرمزان ناگهان ظرف را واژگون كرد و آبها را به روى زمين ريخت! خليفه كه فكر مى‌كرد آب بدون اختيار او ريخته شده است گفت آب‌

[1] مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث.