خود با پيامبران به صورت پراكنده عمل نمى‌كردند، بلكه داراى خط مشترك و برنامه واحدى بودند كه با عملكردهاى هماهنگ تقويت مى‌شد، جايى كه گمراهان براى خود چنين برنامه‌اى داشته باشند آيا پيروان راستين راه حق نبايد در مسير خود از طرحهاى هماهنگ و مشترك پيروى كنند.

اين جمله اشاره به آن مى‌كند كه خداوند آيات خود را از طرق مختلف آن چنان به مجرمان و مخالفان تفهيم مى‌كند كه گويى در دل آنها وارد شده است اما متاسفانه عدم قابليت و ناآمادگى محل، سبب بيرون راندن آن و جذب نشدن در درون جانشان مى‌گردد، درست مانند غذاى مقوى و مفيدى كه معده ناسالم، آن را جذب نكرده و به بيرون باز مى‌گرداند (و اين حقيقت درست از ماده سلوك كه ماده اصلى نسلكه مى‌باشد فهميده مى‌شود).

بنا بر اين ضمير" نسلكه" به" ذكر" (قرآن) كه در آيات قبل آمده باز مى‌گردد، و همچنين ضمير" به" در جمله بعد، جمله" لا يؤمنون به" نيز به همين معنى باز مى‌گردد، يعنى با اينهمه آنها ايمان به اين آيات نمى‌آورند.

بنا بر اين هماهنگى در ميان دو ضمير كاملا برقرار است، نظير همين تعبير با همين معنى در سوره شعراء آيه 200 و 201 ديده مى‌شود).

ولى بعضى احتمال داده‌اند كه ضمير در" نسلكه" به استهزاء كه از آيه قبل استفاده مى‌شود باز گردد، بنا بر اين معنى جمله چنين مى‌شود ما اين استهزاء و مسخره كردن را (به خاطر گناهان و لجاجتهايشان) در قلب آنها داخل مى‌كنيم.

ولى اين تفسير اگر هيچ ايراد ديگرى نداشته باشد حد اقل هماهنگى را در ميان دو ضمير از ميان مى‌برد و براى تضعيف آن همين كافى است (دقت كنيد).

ضمنا از جمله بالا استفاده مى‌شود كه وظيفه مبلغان تنها اين نيست كه مسائلى‌