نه تنها انسانهايى كه همچون فرعون و نمرود، معبود واقع شدند بلكه بتهاى بى‌جان نيز در آنجا حضور دارند.

در آيه 98 از سوره انبياء خطاب به مشركان مى‌خوانيم‌ إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ‌:" شما و آنچه را غير از خدا پرستش مى‌كنيد آتشگيره جهنمند".

3- [3- مشركان اعتراف مى‌كنند كه اين معبودها را پرستش مى‌كردند]

در آيه بالا مى‌خوانيم مشركان در آن روز مى‌گويند" ما اين معبودها را پرستش مى‌كرديم" البته اين سخن دروغى نيست كه بتها بخواهند آنها را تكذيب كنند.

ولى ممكن است اين تكذيب به خاطر آن باشد كه معبودهاى ساختگى، لياقت خود را براى پرستش تكذيب مى‌كنند، و يا اينكه عابدين، جمله ديگرى را هم اضافه مى‌كردند كه خدايا اين معبودها نيز در وسوسه كردن ما شريك بودند و در جواب مى‌شنوند كه شما دروغ مى‌گوئيد، ما قدرت بر وسوسه نداشتيم.

4- [4- تعبير به" فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ‌"]

تعبير به" فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ‌" (سخن به آنها مى‌افكنند) به جاى" قالوا لهم" (به آنها مى‌گويند) شايد به خاطر آن است كه بتها قدرتى بر سخن گفتن از خود ندارند و اگر سخنى مى‌گويند به خاطر القاى پروردگار است، يعنى خداوند سخنى به آنها القا مى‌كند و آنها همان را به پرستش كنندگان خود القا مى‌نمايند.