در آيه بعد هم چنان، سخن از آينده شوم مشركان، به خاطر پرستيدن بتها است، مى‌فرمايد، در صحنه قيامت كه معبودهاى ساختگى و انسانهايى كه همچون بت پرستش مى‌شدند در كنار پرستش كنندگان قرار مى‌گيرند،" هنگامى كه اين عابدان، معبودان خود را مى‌بينند مى‌گويند پروردگارا! اينها همان، شريكانى هستند كه ما براى تو ساختيم و به جاى خواندن تو آنها را مى‌خوانديم" (وَ إِذا رَأَى الَّذِينَ أَشْرَكُوا شُرَكاءَهُمْ قالُوا رَبَّنا هؤُلاءِ شُرَكاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُوا مِنْ دُونِكَ‌).

اين معبودان نيز، ما را در اين كار وسوسه كردند و در حقيقت شريك جرم ما بودند، بنا بر اين سهمى از عذاب و مجازات ما را براى آنها قرار ده.

در اين هنگام به فرمان خدا،" بتها به سخن در مى‌آيند و به عابدان خود مى‌گويند شما قطعا دروغگو هستيد"! (فَأَلْقَوْا إِلَيْهِمُ الْقَوْلَ إِنَّكُمْ لَكاذِبُونَ‌).

ما نه شريك خدا بوديم و نه شما را وسوسه كرديم و نه محكوم به پذيرش بخشى از مجازاتتان هستيم.

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- تعبير به‌ شُرَكاءَهُمْ‌

(شركاى بت پرستان) به جاى" شركاء اللَّه" (شريكان خدا) به خاطر اين است كه بتها هرگز شريك پروردگار نبودند، بلكه اين شركاء تخيلى و پندارى و كاذب را بت پرستان براى خود ساخته بودند، و چه بهتر كه به خود آنها نسبت داده شود نه به خدا.

علاوه بر اين چنان كه در گذشته ديديم، بت پرستان بخشى از چهارپايان و زراعتهاى خود را به بتها اختصاص مى‌دادند و آنها را شريك خود مى‌ساختند.

2- [2- در عرصه قيامت بتها نيز ظاهر مى‌شوند]

از آيه فوق استفاده مى‌شود كه بتها نيز در عرصه قيامت، ظاهر مى‌شوند