نعمتش را بر شما تمام مى‌كند شايد در برابر فرمان او تسليم شويد" (كَذلِكَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْلِمُونَ‌).

اين طبيعى است كه انسان با بررسى نعمتهاى مختلفى كه وجودش را احاطه كرده بى‌اختيار به ياد آفريننده نعمت مى‌افتد و اگر كمترين حس قدردانى و شكرگزارى در درونش باشد بيدار مى‌گردد و به سراغ بخشنده نعمت مى‌رود و به شناخت او مى‌پردازد.

گرچه بعضى از مفسران، كلمه نعمت را كه در آيه فوق آمده محدود به بعضى از نعمتها مانند نعمت آفرينش و تكامل عقل و يا توحيد و يا نعمت وجود پيامبر اسلام ص دانسته‌اند، اما روشن است كه نعمت در اين آيه معنى وسيعى دارد همه اينها و غير اينها را شامل مى‌شود، و اين تفسيرهاى محدود از قبيل تفسير به مصداق واضح و روشن است.

منطق و سخن گوينده هر قدر مستدل و گيرا و جذاب باشد تا در شنونده آمادگى وجود نداشته باشد، اثر نخواهد كرد، به تعبير ديگر قابليت محل نيز شرط است، و هر سخنى اهلى دارد، بنا بر اين اگر كوردلان لجوج تسليم دعوت تو نشوند چيز تازه‌اى نيست، مهم آنست كه تو در بلاغ مبين كوتاهى نكنى، و دعوتت را آشكار براى همگان بيان نمايى.

اين جمله در حقيقت، براى دلدارى پيامبر ص و تسلى خاطر او است.