الهى بيان شده است، و حقيقت نيز همين است، زيرا همانگونه كه انسان در زندگى خود نياز به تابش نور دارد، در بسيارى از اوقات نياز به سايه دارد، چرا كه اگر نور يك نواخت بتابد، زندگى غير ممكن خواهد بود، و مى‌دانيم بزرگترين سايه براى ما ساكنان زمين، سايه كره زمين است كه شب نام دارد و نيمى از سطح زمين را مى‌پوشاند، نقش اين سايه بزرگ، در زندگى انسانها براى هيچكس پوشيده نيست، همچنين نقش سايه‌هاى كوچكتر و كوچكتر به هنگام روز در مناطق مختلف.

ذكر نعمت" سايه‌ها" و" پناهگاههاى كوهستانى" پس از ذكر نعمت" خانه‌ها" و" خيمه‌ها" كه در آيه قبل گذشت گويا اشاره به اين است كه انسانها از سه گروه خارج نيستند: گروهى در شهرها و آباديها زندگى مى‌كنند و از خانه‌ها بهره مى‌گيرند، گروهى ديگر كه در سفرند و خيمه با خود دارند از خيمه‌ها استفاده مى‌كنند، اما خداوند گروه سوم يعنى مسافرانى كه حتى خيمه با خود ندارند، محروم نگذاشته، و در مسير راه پناه‌گاههايى براى آنها تهيه ديده است.

ممكن است اهميت غارها و پناهگاههاى كوهستانى براى شهرنشينان آسوده خاطر، هرگز روشن نباشد، ولى بيابانگردها، مسافران بى‌دفاع، چوپانها و خلاصه همه كسانى كه از نعمت خانه‌هاى ثابت و سيار محرومند و در يك آفتاب داغ تابستان و يا سوز سرماى زمستان گرفتار مى‌شوند مى‌دانند تا چه اندازه وجود يك پناهگاه كوهستانى، اهميت حياتى دارد و گاهى انسانها و حيوانات زيادى را از مرگ حتمى نجات مى‌بخشد، بخصوص اينكه اين گونه پناهگاهها معمولا در زمستان گرم و در تابستان سرد است.

سپس در تعقيب اين سايبانهاى طبيعى و مصنوعى به سراغ پوششهاى تن انسان مى‌رود و مى‌گويد:" خداوند براى شما پيراهنهايى قرار داد كه شما را از گرما