(وَ هُوَ كَلٌّ عَلى‌ مَوْلاهُ‌).

به همين دليل" او را به دنبال هر برنامه‌اى بفرستد توانايى بر انجام كار خوبى ندارد" (أَيْنَما يُوَجِّهْهُ لا يَأْتِ بِخَيْرٍ).

به اين ترتيب او داراى چهار صفت كاملا منفى است: گنگ مادر زاد بودن ناتوانى مطلق، سربار صاحبش بودن، و هنگامى كه به دنبال كارى فرستاده شود، هيچ گام مثبتى بر نخواهد داشت.

اين صفات چهارگانه كه در عين حال علت و معلول يكديگرند، ترسيمى از يك انسان، صد در صد منفى است، كه وجودش، منشا هيچ خير و بركتى نمى‌باشد، و سربار جامعه و يا خانواده خويش است.

" آيا چنين كسى با آن كس كه زبان گويا و فصيح دارد، و مرتبا به عدل و داد دعوت مى‌كند، و بر جاده صاف، و راه راست قرار دارد، مساوى است؟!" (هَلْ يَسْتَوِي هُوَ وَ مَنْ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ هُوَ عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌).

گرچه در اينجا بيش از دو صفت بيان نشده: دعوت مستمر به عدل و داد و داشتن روش مستقيم و برنامه صحيح و خالى از هر گونه انحراف، ولى اين دو صفت خود بيانگر صفات ديگرى است، آيا كسى كه دائما دعوت به عدل و داد مى‌كند، ممكن است شخصى گنگ يا ترسو و بى شخصيت بوده باشد؟ نه هرگز، چنين كس زبانى گويا، و منطقى محكم و اراده‌اى نيرومند و شجاعت و شهامت كافى دارد.

آيا كسى كه همواره بر صراط مستقيم گام مى‌زند، انسان بى دست و پا و ناتوان و بى‌هوش و كم عقل است؟ هرگز، مسلما شخصى است كنجكاو، باهوش، پر تدبير و با استقامت.

مقايسه اين دو فرد با هم، بيانگر فاصله زيادى است كه در ميان طرز فكر بت پرستى و خدا پرستى وجود دارد و روشن كننده تفاوت اين دو برنامه و پرورش يافتگان اين دو مكتب است.