[سوره النحل (16): آيات 65 تا 67]

وَ اللَّهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ (65) وَ إِنَّ لَكُمْ فِي الْأَنْعامِ لَعِبْرَةً نُسْقِيكُمْ مِمَّا فِي بُطُونِهِ مِنْ بَيْنِ فَرْثٍ وَ دَمٍ لَبَناً خالِصاً سائِغاً لِلشَّارِبِينَ (66) وَ مِنْ ثَمَراتِ النَّخِيلِ وَ الْأَعْنابِ تَتَّخِذُونَ مِنْهُ سَكَراً وَ رِزْقاً حَسَناً إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ (67)

ترجمه:

65- خداوند از آسمان آبى فرستاد، و زمين را بعد از آنكه مرده بود حيات بخشيد در اين نشانه روشنى است براى جمعيتى كه گوش شنوا دارند! 66- و در وجود چهار پايان براى شما (درسهاى) عبرتى است، از درون شكم آنها از ميان غذاهاى هضم شده، و خون، شير خالص و گوارا به شما مى‌نوشانيم! 67- و از ميوه‌هاى درختان نخل و انگور مسكرات (ناپاك) و روزى خوب و پاكيزه مى‌گيريد در اين روشنى است براى جمعيتى كه انديشه مى‌كنند.

تفسير: آبها، ميوه‌ها، دامها

بار ديگر به بيان نعمتها و مواهب گوناگون پروردگار باز مى‌گردد، كه‌