(وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى‌ ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا).

" و مملو از خشم و غضب مى‌گردد (وَ هُوَ كَظِيمٌ‌) [1]

باز هم، موضوع خاتمه نمى‌يابد بلكه او دائما در اين فكر غوطه‌ور است كه" آيا اين ننگ را بر خود بپذيرد و دختر را نگهدارد و يا آن را زنده در زير خاك پنهان سازد"! (أَ يُمْسِكُهُ عَلى‌ هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرابِ‌).

در پايان آيه اين حكم ظالمانه و شقاوت آميز غير انسانى را با صراحت هر چه بيشتر محكوم كرده و مى‌گويد:" بدانيد حكمى را كه آنها مى‌كردند، حكم زشت و بدى بود" (أَلا ساءَ ما يَحْكُمُونَ‌).

" اما براى خداوند صفات عالى است" (وَ لِلَّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلى‌).

" و او قادر حكيم است" (وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ‌).

و به همان نسبت كه انسان به اين خداوند بزرگ و عزيز و حكيم نزديك مى‌شود، شعاع نيرومندى از صفات عاليش، از علم و قدرت و حكمتش، در جان او

[1] كظيم به كسى مى‌گويند كه مملو از اندوه و غضب شده و خويشتن دارى مى‌كند و به اصطلاح دندان بر جگر مى‌فشارد!.