نعمتى نداده‌اند كه شكرش لازم باشد، بلكه سر تا پاى وجود شما را نعمتهاى خدا فرا گرفته است، با اينحال بندگى او را رها مى‌كنيد و به سراغ بتها مى‌رويد! علاوه بر اين" هنگامى كه ناراحتيها، مصائب، بلاها و رنجها به سراغ شما مى‌آيد براى دفع آنها تنها دست تضرع به درگاه او برمى‌داريد و او را مى‌خوانيد" (ثُمَّ إِذا مَسَّكُمُ الضُّرُّ فَإِلَيْهِ تَجْئَرُونَ‌).

بنا بر اين اگر پرستش بتها به خاطر دفع ضرر و حل مشكلات است، آنهم كه از ناحيه خدا است و شما نيز عملا ثابت كرده‌ايد كه در سخت‌ترين حالات زندگى همه چيز را رها مى‌كنيد و تنها به در درگاه او مى‌رويد.

و اين چهارمين بيان براى مساله توحيد عبادت است.

" تجئرون" در اصل از ماده جؤار (بر وزن غبار) به معنى آواى چهار پايان و وحوش است كه بى‌اختيار به هنگام درد و رنج سر مى‌دهند و سپس به عنوان كنايه در همه ناله‌هايى كه بى‌اختيار از درد و رنج برمى‌خيزد به كار رفته است، انتخاب اين تعبير در اينجا مخصوصا اين نكته را مى‌رساند كه در آن زمان كه مشكلات فوق العاده زياد مى‌شود و كارد به استخوان مى‌رسد و بى‌اختيار فرياد درد و رنج مى‌كشيد، آيا در آن زمان جز" اللَّه" را مى‌خوانيد؟! پس چرا در حال آرامش و مشكلات كوچك دست به دامن بت مى‌زنيد؟!

در حقيقت قرآن به اين نكته باريك اشاره مى‌كند كه فطرت توحيد در وجود همه شما هست، ولى در حال عادى، پرده‌هاى غفلت و غرور و جهل و تعصب‌