2- در اينجا همه معبودهاى باطل، يكى محسوب شده، مى‌گويد آنها را در مقابل حق قرار ندهيد، و دو معبود (حق و باطل) را نپرستيد.

3- عربهاى جاهلى در حقيقت دو معبود براى خود انتخاب كرده بودند:

معبودى كه خالق و آفريننده جهان است يعنى اللَّه كه به او اعتقاد داشتند، و ديگر معبودى كه او را واسطه ميان خود و اللَّه و منشا خير و بركت و نعمت مى‌دانستند، يعنى بتها.

4- ممكن است آيه فوق ناظر به نفى عقيده" ثنويين" (دوگانه پرستان) همانها كه قائل به خداى خير و خداى شر بودند باشد، چرا كه آنها منطقى هر چند ضعيف و نادرست براى خود در اين دوگانه پرستى داشتند ولى بت پرستان عرب حتى اين منطق ضعيف را هم نداشتند.

مفسر بزرگ مرحوم طبرسى در ذيل همين آيه جمله لطيفى از بعضى از حكماء نقل مى‌كند و آن اينكه" پروردگار به تو دستور داده است كه دو معبود را مپرست، اما تو آن همه معبود براى خود ساختى، نفس سركش تو بتى است، و هوى و هوست بت ديگر، و دنيا و هدفهاى ماديت بتهاى ديگر، تو حتى در برابر انسانها سجده مى‌كنى تو چگونه يگانه پرستى"؟!

نخست مى‌گويد:" آنچه در آسمانها و زمين است از آن او است" (وَ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌).

آيا در مقابل كسى كه مالك عالم هستى است بايد سجده كرد يا بتهاى فاقد همه چيز؟

سپس اضافه مى‌كند نه تنها آسمانها و زمين از آن او است كه" همواره دين‌