اسلام مخالفت داشتند، هماهنگ بودند، بنا بر اين علماى اهل كتاب براى بيان حال پيامبران پيشين منبع خوبى براى مشركان محسوب مى‌شدند.

راغب در" مفردات" مى‌گويد: ذكر دو معنى دارد گاهى به معنى حفظ و گاهى به معنى يادآورى است، البته اين يادآورى ممكن است بوسيله دل بوده باشد (كه ذكر درونى و باطنى محسوب مى‌شود) و ممكن است بوسيله زبان باشد (كه ذكر لفظى محسوب مى‌گردد) و اگر مى‌بينيم به قرآن، ذكر گفته شده است به خاطر همانست كه حقايقى را بازگو مى‌كند.

سپس روى سخن را به پيامبر كرده و مى‌گويد:" ما اين ذكر را (قرآن را) بر تو نازل كرديم تا آنچه به سوى مردم نازل شده است براى آنها تبيين كنى"

[1] در اينكه‌ بِالْبَيِّناتِ وَ الزُّبُرِ از نظر تركيب، متعلق به كدام فعل است، مفسران احتمالات متعددى داده‌اند، بعضى آن را متعلق به" لا تعلمون" دانسته‌اند (همانگونه كه ما در بالا گفتيم و با ظاهر آيات سازگارتر است- توجه داشته باشيد كه علم هم بدون باء و هم بوسيله" باء" متعدى مى‌شود) بعضى ديگر گفته‌اند كه جمله" ارسلنا" قبل از آن در تقدير است و در اصل چنين بوده ارسلنا هم بالبينات و الزبر، بعضى ديگر گفته‌اند متعلق آن جمله‌ وَ ما أَرْسَلْنا در آيه قبل است، و بعضى ديگر آن را متعلق به جمله‌ نُوحِي إِلَيْهِمْ‌ دانسته‌اند، روشن است كه طبق هر كدام از اينها معنى آيه مفهوم خاصى خواهد داشت ولى در مجموع تفاوت زيادى ايجاد نمى‌كند.