" طاغوت"، همانگونه كه قبلا نيز گفته‌ايم، صيغه مبالغه از ماده طغيان به معنى متجاوز و متعدى از حد و مرز است، و به هر چيزى كه وسيله تجاوز از حد گردد نيز گفته مى‌شود، از اين جهت به شيطان، بت، حاكم جبار و ستمگر و مستكبر، و بالآخره مسيرى كه به غير حق منتهى گردد، طاغوت گفته مى‌شود.

اين كلمه هم به معنى مفرد و هم به معنى جمع استعمال مى‌شود، هر چند گاهى آن را به" طواغيت" جمع مى‌بندند.

اكنون ببينيم نتيجه دعوت انبيا به توحيد به كجا رسيد، در اينجا قرآن مى‌گويد:

" گروهى از آن امتها كسانى بودند كه خدايشان هدايت كرد" (فَمِنْهُمْ مَنْ هَدَى اللَّهُ‌).

" و گروهى از آنان ضلالت و گمراهى دامانشان را گرفت" (وَ مِنْهُمْ مَنْ حَقَّتْ عَلَيْهِ الضَّلالَةُ).

گرچه باز در اين آيه پيروان مكتب جبر سر و صدا بلند كرده‌اند اين هم دليل ديگرى بر مكتب ما! ولى كرارا گفته‌ايم اگر آيات هدايت و ضلالت را در كنار هم بچينيم هيچگونه ابهامى در آنها نيست، و نه تنها اشاره‌اى به جبر نمى‌كند بلكه به وضوح مساله اختيار و اراده و آزادى انسان را بيان مى‌دارد، چرا كه بسيارى از آيات قرآن مى‌گويد هدايت و ضلال الهى به دنبال شايستگيها يا ناشايستگى‌هايى است كه در انسانها بر اثر اعمالشان پيدا مى‌شود.

خداوند ظالمان، مسرفان، دروغگويان و مانند آنها را، طبق صريح آيات قرآن، هدايت نمى‌كند، ولى به عكس آنهايى كه در راه خدا جهاد و تلاش و كوشش مى‌كنند و آنهايى كه دعوت پيامبران را مى‌پذيرند، همه را مشمول الطاف خود قرار داده و در مسير پر فراز و نشيب تكامل و سير الى اللَّه هدايتشان مى‌كند، ولى گروه اول را به حال خود وا مى‌گذارد، تا نتيجه اعمالشان دامان آنها را بگيرد