باز در اين
تعبير به كلمه" خير" و جمله"
لَنِعْمَ دارُ الْمُتَّقِينَ" برخورد مىكنيم كه هر دو،
مطلقند با مفهوم گستردهشان، و بايد هم چنين باشد چرا كه پاداشها، بازتابهايى
هستند از اعمال انسانها، در كيفيت و كميت آنها!.
ضمنا از آنچه
گفتيم روشن شد كه جمله لِلَّذِينَ أَحْسَنُوا ...
تا آخر آيه ظاهرا كلام خدا است، و قرينه مقابله ميان اين آيات و آيات گذشته، اين
معنى را تقويت مىكند، هر چند بعضى از مفسران، در تفسير آن دو احتمال دادهاند،
نخست اينكه كلام خدا باشد، و ديگر اينكه دنباله كلام پرهيزكاران است.
***
آيه بعد
سراى پرهيزكاران را كه قبلا بطور سربسته بيان شد، توصيف كرده مىگويد:" سراى
پرهيزكاران باغهاى جاويدان بهشت است كه همگى وارد آن مىشوند" (جَنَّاتُ
عَدْنٍ يَدْخُلُونَها).
"
نهرهاى جارى از پاى درختان آنها مىگذرد" (تَجْرِي
مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ).
تنها مساله
باغ و درخت مطرح نيست، بلكه" هر چه بخواهند در آنجا هست" (لَهُمْ
فِيها ما يَشاؤُنَ).
آيا تعبيرى
از اين وسيعتر و مفهومى از اين جامعتر درباره نعمتهاى بهشتى پيدا مىشود؟
حتى اين
تعبير از تعبيرى كه در آيه 71 سوره زخرف آمده است وسيعتر به نظر مىرسد آنجا كه
مىگويد وَ فِيها ما تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الْأَعْيُنُ:"
در بهشت هر آنچه دلها بخواهد و چشمها از آن لذت برد وجود دارد" آنجا سخن از
خواست دلها است و اينجا سخن از خواست مطلق (يشاءون).
بعضى از
مفسران از مقدم بودن" لَهُمْ فِيها"
بر" ما يَشاؤُنَ" انحصار
نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 11 صفحه : 213