سرمايه‌ها و ايجاد فاصله طبقاتى و كشتن معنويات است، و ديگرى در طرف تفريط و باعث خمودى و ركود.

به همين دليل در اسلام، استفاده از زينت به صورت معقول و خالى از هر گونه اسراف مانند بهره‌گيرى از لباسهاى خوب، انواع عطريات، بعضى سنگهاى قيمتى و مانند آن- مخصوصا در مورد زنان- كه نياز روحيشان به زينت بيشتر است توصيه شده است، ولى باز تاكيد مى‌كنيم كه بايد خالى از اسراف و تبذير باشد.

بالآخره سومين نعمت دريا را حركت كشتى‌ها به عنوان يك وسيله مهم براى انتقال انسان و نيازمنديهاى او، ذكر مى‌كند، و مى‌فرمايد:" كشتى‌ها را مى‌بينى كه آبها را بر صفحه اقيانوسها مى‌شكافند" (وَ تَرَى الْفُلْكَ مَواخِرَ فِيهِ‌).

صحنه‌اى كه در برابر سرنشينان كشتى به هنگام حركت بر صفحه اقيانوسها ظاهر مى‌شود چقدر ديدنى است" خدا اين نعمت را به شما داد تا از آن بهره گيريد و از فضل او در مسير تجارت خود از كشتى‌ها استفاده كنيد" (وَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ‌) [1] با توجه به اينهمه نعمت، حس شكرگزارى را در شما زنده كند" شايد شكر نعمتهاى او را بجا آوريد" (وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ‌).

" فلك" (كشتى) هم به معنى مفرد آمده و هم به معنى جمع.

" مواخر" جمع" ماخرة" از ماده" مخر" (بر وزن فخر) به معنى شكافتن آب از چپ و راست است، و به صداى وزش بادهاى شديد نيز گفته مى‌شود،

[1] جمله" و لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ‌" با واو عطف ذكر شده بايد معطوف عليه داشته باشد كه قاعدتا در تقدير است و در تقدير چنين بوده" لتنتفعوا بها و لتبتغوا من فضله": كشتيها را مى‌بينى كه با سينه خود آبها را مى‌شكافند تا از آنها استفاده مختلف كنيد و تا براى تجارت از آن بهره گيريد.