بِيَوْمِ الدِّينِ حَتَّى أَتانَا الْيَقِينُ‌" ما همواره روز رستاخيز را تكذيب مى‌كرديم تا اينكه يقين (مرگ ما) فرا رسيد".

از اينجا روشن مى‌شود كه آنچه از بعضى از صوفيه نقل شده كه آيه فوق را دستاويزى براى ترك عبادت قرار داده‌اند و گفته‌اند" آيه مى‌گويد: عبادت كن تا زمانى كه يقين فرا رسد، بنا بر اين بعد از حصول يقين نيازى به عبادت نيست"! گفتار بى اساس و بى‌پايه‌اى است، چرا كه اولا: به شهادت بعضى از آيات قرآن كه در بالا اشاره كرديم يقين به معنى مرگ است، كه هم براى مؤمنان و هم براى دوزخيان، براى همه خواهد بود.

ثانيا: مخاطب به اين سخن، پيامبر ص است، و مقام يقين پيامبر بر همه محرز است آيا كسى مى‌تواند ادعا كند كه داراى مقام يقين از نظر ايمان نبوده است.

و ثالثا: تواريخ متواتر نشان مى‌دهد كه پيامبر ص تا آخر ساعات عمرش عبادت را ترك نگفت و على ع در محراب عبادت كشته شد، و همچنين ساير امامان.

نكته‌ها:

1- آغاز دعوت علنى اسلام‌

به طورى كه از بعضى از روايات استفاده مى‌شود آيات" فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ إِنَّا كَفَيْناكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ‌" در مكه نازل شد، بعد از آن كه پيامبر اسلام سه سال مخفيانه دعوت كرد و عده قليلى از نزديكان پيامبر ص به او ايمان آوردند كه نخستين آنها، از زنان خديجه. و از مردان على ع بود.