پيروى از هوا و هوسها، و آرزوهاى دراز، چرا كه پيروى از هوسها شما را از حق باز مى‌دارد، و آرزوى دراز آخرت را بدست فراموشى مى‌سپارد" [1] و براستى چه افراد با استعداد و شايسته و لايقى كه بر اثر گرفتارى در دام آرزوى دراز به موجودات ضعيف و مسخ شده‌اى مبدل گشتند كه نه تنها به حال جامعه‌شان مفيد نيفتادند، بلكه منافع شخصى خود را نيز پايمال كردند، و از هر گونه تكامل نيز بازماندند آن چنان كه در دعاى كميل مى‌خوانيم و حبسنى عن نفعى بعد املى:" آرزوى دراز مرا از منافع واقعيم محروم ساخت"! اصولا آرزو كه از حد گذشت، دائما انسان را در رنج و تعب وا مى‌دارد، شب و روز بايد تلاش كند به گمان خود دنبال سعادت و رفاه مى‌رود در حالى كه چيزى جز بدبختى و شقاوت براى او فراهم نمى‌شود، و اين گونه افراد غالبا در همين حال جان مى‌دهند و زندگى دردناك و غم‌انگيزشان مايه عبرت است براى آنها كه چشم و گوش بينا و شنوا دارند.

[1] نهج البلاغه خطبه 42.