بوديد؟ [1] سپس يعقوب به خويشتن بازگشت و گفت: من زمام صبر را از دست نمى‌دهم و" شكيبايى نيكو و خالى از كفران مى‌كنم" (فَصَبْرٌ جَمِيلٌ‌) [2]" اميدوارم خداوند همه آنها (يوسف و بن‌يامين و فرزند بزرگم) را به من بازگرداند" (عَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعاً).

چرا كه من مى‌دانم" او از درون دل همه آگاه است و از همه حوادثى كه گذشته و مى‌گذرد با خبر به علاوه او حكيم است و هيچ كارى را بدون حساب نمى‌كند". (إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ‌).

وا اسفا بر يوسف"! (وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَ قالَ يا أَسَفى‌ عَلى‌ يُوسُفَ‌).

برادران كه از ماجراى بن‌يامين، خود را شرمنده در برابر پدر مى‌ديدند، از شنيدن نام يوسف در فكر فرو رفتند و عرق شرم بر جبين آنها آشكار گرديد.

اين حزن و اندوه مضاعف، سيلاب اشك را، بى اختيار از چشم يعقوب‌

[1] و اينكه بعضى احتمال داده‌اند كه اين جمله اشاره به جريان يوسف باشد بعيد است زيرا مساله جدا كردن يوسف از پدر و مادر در آيات فوق ابدا مطرح نيست.

[2] در باره صبر جميل به ذيل آيه 18 همين سوره مراجعه فرمائيد.