و تسخير روز كه بخشى از آسمان و بخشى از زمين و بخشى از پديده‌هاى ميان اين دو (شب و روز) مى‌باشد.

سابقا گفته‌ايم باز هم يادآورى آن لازم است كه انسان از ديدگاه قرآن آن قدر عظمت دارد كه همه اين موجودات به فرمان" اللَّه" مسخر او گشته‌اند، يعنى يا زمام اختيارشان بدست انسان است، و يا در خدمت منافع انسان حركت مى‌كنند، و در هر حال آن قدر به اين انسان عظمت داده شده است كه به صورت يك هدف عالى در مجموعه آفرينش در آمده است.

خورشيد براى او نور افشانى مى‌كند، بسترش را گرم مى‌سازد، انواع گياهان براى او مى‌روياند محيط زندگانيش را از لوث ميكربهاى مزاحم پاك مى‌كند، شادى و سرور مى‌آفريند، و مسير زندگى را به او نشان مى‌دهد.

ماه، چراغ شبهاى تاريك او است، تقويمى است طبيعى و جاودانى، جزر و مدى كه بر اثر ماه پيدا مى‌شود، بسيارى از مشكلات انسان را مى‌گشايد، درختان زيادى را (به خاطر بالا آمدن آب نهرهاى مجاور درياها) آبيارى مى‌كند، درياى خاموش و راكد را به حركت در مى‌آورد و از ركود و گنديدن حفظ مى‌كند و اكسيژن لازم بر اثر تموج در اختيار موجودات زنده درياها مى‌گذارد.

بادها، كشتى‌ها را در سينه اقيانوسها به حركت در مى‌آورند و بزرگترين مركب و وسيعترين جاده‌هاى انسان را همين كشتى‌ها و همين درياها تشكيل مى‌دهند، تا آنجا كه گاهى، كشتيهايى به عظمت يك شهر و با همان جمعيت كه در يك شهر كوچك زندگى مى‌كنند بر پهنه اقيانوسها به حركت در مى‌آيند.

نهرها، در خدمت او هستند، زراعتهايش را آبيارى و دامهايش را سيراب و محيط زندگيش را با طراوت و حتى مواد غذائيش (ماهيها) را در دل خود براى او مى‌پرورانند.