انحراف و ظلم و گناه ترسان باشند و آنها را جدى تلقى كنند" (ذلِكَ لِمَنْ خافَ مَقامِي وَ خافَ وَعِيدِ).

بنا بر اين موهبت و لطف من نه بى‌حساب است و نه بى دليل، بلكه مخصوص كسانى است كه با احساس مسئوليت در برابر مقام عدل پروردگار نه گرد ظلم و ستم مى‌گردند و نه در برابر دعوت حق، لجاجت و دشمنى به خرج مى‌دهند.

و خداوند هم دعاى اين مجاهدان راستين را به هدف اجابت رسانيد بطورى كه" جباران عنيد نوميد و زيانكار و نابود شدند" (وَ خابَ كُلُّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ).

" خاب" از ماده" خيبة" (بر وزن غيبت) به معنى از دست رفتن مطلوب است كه با كلمه نوميدى در فارسى تقريبا مساوى است.

" جبار" در اينجا به معنى متكبر و گردنكش است، و در حديثى آمده كه زنى به حضور پيامبر آمد پيامبر ص دستورى به او داد، او سرپيچى كرد و و فرمان پيامبر را اجرا ننمود، پيامبر فرمود: دعوها فانها جباره:" او را رها كنيد كه زن سركشى است" [1] ولى كلمه" جبار" گاهى بر خداوند نيز اطلاق مى‌شود كه به معنى ديگرى است و آن" اصلاح كننده موجود نيازمند به اصلاح" و يا" كسى كه مسلط بر همه چيز است" مى‌باشد [2]

[1] نقل از تفسير فخر رازى ذيل آيه.

[2] براى توضيح بيشتر به جلد چهارم تفسير نمونه صفحه 338 مراجعه فرمائيد.