جمله دوم مرحله‌اى است وسيعتر و فراتر از مرحله اول يعنى مؤمنان كه سهل است- چون ايمان به خدا از ايمان به قدرت و حمايت او و توكل بر او جدا نمى‌تواند باشد- حتى غير مؤمنان و همه كس تكيه‌گاهى جز خدا پيدا نمى‌كنند، زيرا به هر كس بنگرند از خود چيزى ندارد همه نعمتها و قدرتها و موهبتها به ذات پاك او بر مى‌گردد، پس آنها نيز بايد سر بر آستان او بگذارند و از او بخواهند كه اين توكل آنها را دعوت به ايمان به اللَّه نيز مى‌كند.

[2- پاسخى روشن به كسانى كه نفى اعجاز پيامبران مى‌كنند]

2- آيات فوق پاسخى روشن به كسانى مى‌دهد كه نفى اعجاز پيامبران مى‌كنند، يا نفى معجزات پيامبر اسلام غير از قرآن و به ما مى‌فهماند كه پيامبران هرگز نگفته‌اند ما معجزه نمى‌آوريم بلكه مى‌گفتند جز به فرمان خدا و اجازه او دست به اين كار نمى‌زنيم، زيرا اعجاز كار او است و در اختيار او و هر زمان صلاح بداند به ما مى‌دهد.

3- حقيقت توكل و فلسفه آن‌

" توكل" در اصل از ماده" وكالت" به معنى انتخاب وكيل كردن است، و اين را مى‌دانيم كه يك وكيل خوب كسى است كه حد اقل داراى چهار صفت باشد: آگاهى كافى، امانت، قدرت، و دلسوزى.

اين موضوع نيز شايد نياز به تذكر نداشته باشد كه انتخاب يك وكيل مدافع در كارها در جايى است كه انسان شخصا قادر به دفاع نباشد، در اين موقع از نيروى ديگرى استفاده مى‌كند و با كمك او به حل مشكل خويش مى‌پردازد.

بنا بر اين توكل كردن بر خدا مفهومى جز اين ندارد كه انسان در برابر مشكلات و حوادث زندگى و دشمنيها و سرسختيهاى مخالفان و پيچيدگيها و احيانا بن‌بستهايى كه در مسير خود به سوى هدف دارد در جايى كه توانايى بر گشودن آنها ندارد او را وكيل خود سازد، و به او تكيه كند، و از تلاش و كوشش باز نايستد، بلكه در آنجا هم كه توانايى بر انجام كارى دارد باز مؤثر اصلى را خدا