آنها مى‌باشد.

و بعضى گفته‌اند اشاره به روزهايى است كه خداوند اقوام سركش را به زنجير عذاب مى‌كشيد و طاغوتها را با يك فرمان درو مى‌كرد! و بعضى اشاره به هر دو قسمت دانسته‌اند.

اما اصولا نمى‌توان اين تعبير گويا و رسا را محدود ساخت، ايام اللَّه، تمام روزهايى است كه داراى عظمتى در تاريخ زندگى بشر است.

هر روز كه يكى از فرمانهاى خدا در آن چنان درخشيده، كه بقيه امور را تحت الشعاع خود قرار داده، از ايام اللَّه است.

هر روز كه فصل تازه‌اى در زندگى انسانها گشوده، و درس عبرتى به آنها داده و ظهور و قيام پيامبرى در آن بوده، يا طاغوت و فرعون گردنكشى در آن به قعر دره نيستى فرستاده شده، خلاصه هر روز كه حق و عدالتى بر پا شده و ظلم و بدعتى خاموش گشته، همه آنها از ايام اللَّه است.

و چنان كه خواهيم ديد، در روايات ائمه معصومين در تفسير اين آيه نيز انگشت روى روزهاى حساسى گذاشته شده است.

در پايان آيه مى‌فرمايد:" در اين سخن و در همه ايام اللَّه، آيات و نشانه‌هايى است براى هر انسان شكيبا و پر استقامت و شكرگزار" (إِنَّ فِي ذلِكَ لَآياتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ).

" صبار" و" شكور" هر دو صيغه مبالغه است كه يكى فزونى صبر و استقامت را مى‌رساند و ديگرى فزونى شكرگزارى نعمت، اشاره به اينكه افراد با ايمان نه در مشكلات و روزهاى سخت دست و پاى خود را گم مى‌كنند، و تسليم حوادث مى‌شوند، و نه در روزهاى پيروزى و نعمت گرفتار غرور و غفلت مى‌گردند، و ذكر اين دو بعد از اشاره به" ايام اللَّه" گويا ناظر به همين مطلب است.