تفسير: روزهاى حساس زندگى‌

در آيات گذشته سخن از قرآن مجيد و اثرات حياتبخش آن بود، در نخستين آيه مورد بحث نيز همين موضوع در بعد خاصى تعقيب شده و آن وحدت لسان پيامبران و كتب آسمانى آنها با زبان نخستين قومى است كه مبعوث به سوى آنها شده‌اند.

مى‌فرمايد:" ما هيچ پيامبرى را نفرستاديم مگر به زبان قوم خودش" (وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا بِلِسانِ قَوْمِهِ‌).

زيرا پيامبران در درجه اول با قوم خود، همان ملتى كه از ميان آنها برخاسته‌اند، تماس داشتند و نخستين شعاع وحى وسيله پيامبران بر آنها مى‌تابيد، و نخستين ياران و ياوران آنها از ميان آنان برگزيده مى‌شدند، بنا بر اين پيامبر بايد به زبان آنها و لغت آنها سخن بگويد" تا حقايق را به روشنى براى آنان آشكار سازد" (لِيُبَيِّنَ لَهُمْ‌).

در حقيقت در اين جمله اشاره‌اى به اين نكته نيز هست كه دعوت پيامبران معمولا از طريق يك اثر مرموز و ناشناخته در قلوب پيروانشان منعكس نمى‌شد، بلكه از طريق تبيين و روشنگرى و تعليم و تربيت با همان زبان معمولى و رائج صورت مى‌گرفته است.

سپس اضافه مى‌كند بعد از تبيين دعوت الهى براى آنها" خداوند هر كس را بخواهد گمراه مى‌كند و هر كس را بخواهد هدايت مى‌نمايد" (فَيُضِلُّ اللَّهُ مَنْ يَشاءُ وَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ).

اشاره به اينكه هدايت و ضلالت در نهايت امر، كار پيامبران نيست، كار آنها ابلاغ و تبيين است، اين خدا است كه راهنمايى و هدايت واقعى بندگانش را در دست دارد.