كه منظور از عربيت، همان فصاحت و روشنى بيان و خالى بودن از پيچ و خم است.

اين تعبير در هفت سوره از سوره‌هاى قرآن آمده است، ولى در چند مورد نيز" لِسانٌ عَرَبِيٌّ مُبِينٌ‌" يا مانند آن ذكر شده است كه آن نيز ممكن است به همين معنى، يعنى روشنى بيان و خالى بودن از ابهام، بوده باشد.

البته در اين مورد خاص ممكن است اشاره به زبان عربى نيز باشد، چرا كه خداوند هر پيامبرى را به زبان قوم خود مبعوث مى‌كرد، تا براى نخستين بار قوم و ملت خويش را هدايت كند، سپس دامنه اين انقلاب را به نقاط ديگر گسترش دهد.

بعد با لحنى تهديدآميز و قاطع، پيامبر ص را مخاطب ساخته، مى‌گويد:

" اگر از هوا و هوسهاى آنها بعد از آنكه حقيقت بر تو آشكار شد پيروى كنى به كيفر الهى مجازات خواهى شد و هيچكس در برابر خدا قدرت حمايت از تو و نگهداريت را نخواهد داشت" (وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا واقٍ‌).

گر چه احتمال انحراف، مسلما در پيامبر ص با آن مقام عصمت و معرفت و آگاهى وجود نداشته، اما اين تعبير اولا روشن مى‌سازد كه خدا با هيچكس ارتباط خصوصى و به اصطلاح خويشاوندى ندارد، و حتى اگر پيامبر، مقامش والا است به خاطر تسليم و عبوديت و ايمان و استقامت او است، ثانيا تاكيدى است براى ديگران، زيرا جايى كه پيامبر ص در صورت انحراف از مسير حق و گرايش به خط باطل، مصونيتى از مجازات الهى نداشته باشد حساب ديگران آشكار است، اين درست به آن ميماند كه شخصى فرزند درستكار خود را مخاطب مى‌سازد و مى‌گويد:

" اگر دست از پا خطا كنى مجازاتت مى‌كنم تا ديگران حساب خويش را برسند".

اين نكته نيز لازم به يادآورى است كه" ولى" (سرپرست و حافظ) و" واق" (نگهدارنده) گر چه از نظر معنى شبيهند ولى اين تفاوت را دارند كه يكى جنبه اثباتى را بيان مى‌كند و ديگرى جنبه نفى را، يكى به معنى نصرت و يارى‌