راستين از اهل كتاب از نزول آيات قرآن بر پيامبر ص خوشحال بودند، در آيه 52 سوره قصص چنين مى‌خوانيم‌ الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ‌:

" آنهايى كه پيش از آن كتاب آسمانى در اختيارشان قرار داده بوديم به اين قرآن ايمان مى‌آورند".

سپس اضافه مى‌كند:" ولى جمعى از احزاب قسمتى از آياتى را كه بر تو نازل شده است انكار مى‌كنند" (وَ مِنَ الْأَحْزابِ مَنْ يُنْكِرُ بَعْضَهُ‌).

منظور از اين گروه همان جمعيت از يهود و نصارى بوده‌اند كه تعصبهاى قومى و مذهبى و مانند آن بر آنها غلبه داشته، و به همين جهت قرآن از آنها به اهل كتاب تعبير نكرده چرا كه آنها تسليم در برابر كتب آسمانى خودشان نيز نبودند، بلكه آنها در حقيقت" احزاب" و گروه‌هايى بودند كه تنها خط حزبى خودشان را دنبال مى‌كردند، اين گروه آنچه را با سليقه و ميل و پيش داوريشان هماهنگ نبود منكر مى‌شدند.

اين احتمال نيز داده شده كه" احزاب" اشاره به مشركان بوده باشد چرا كه در سوره احزاب نيز با همين تعبير از آنها ياد شده است، آنها در حقيقت آئين و مذهبى نداشتند بلكه احزاب و گروه‌هاى پراكنده‌اى بودند كه مخالفت با قرآن و اسلام آنها را متحد ساخته بود.

مرحوم طبرسى مفسر بزرگ و بعضى ديگر از مفسران از ابن عباس چنين نقل كرده‌اند كه آيه فوق اشاره به انكار بت‌پرستان نسبت به توصيف خداوند به صفت" رحمان" است كه اهل كتاب مخصوصا يهود به خاطر آشنايى به اين توصيف از وجود كلمه" رحمان" در آيات قرآن اظهار خوشحالى مى‌كردند و مشركان مكه كه با اين وصف، ناآشنا بودند، آن را به سخريه مى‌گرفتند.

در پايان آيه به پيامبر ص دستور مى‌دهد كه به مخالفت و لجاجت اين و آن اعتنا مكن بلكه در خط اصيل و صراط مستقيم خود بايست و" بگو من تنها مامورم‌