دومين وصف باغهاى بهشت اين است كه" ميوه‌هاى آن دائمى و هميشگى است" (أُكُلُها دائِمٌ‌).

نه همچون ميوه‌هاى اين جهان كه فصلى است و هر كدام در فصل خاصى آشكار مى‌شود بلكه گاهى بر اثر آفت و بلا ممكن است در يك سال اصلا نباشد، اما ميوه‌هاى بهشتى نه آفتى دارد، و نه فصلى و موسمى است، بلكه همچون ايمان مؤمنان راستين دائم و پابرجا است.

و همچنين" سايه آنها نيز هميشگى است" (وَ ظِلُّها).

نه همچون سايه‌هاى درختان دنيا كه ممكن است در آغاز صبح كه آفتاب از يك سو مى‌تابد سايه پرپشتى در سطح باغ باشد، اما به هنگام ظهر كه آفتاب عمودى مى‌تابد سايه‌ها كم مى‌شود، و يا در فصل بهار و تابستان كه درختان پر برگند وجود دارد و در فصل خزان و زمستان كه درختان برهنه مى‌شوند از بين ميرود (البته نمونه‌هاى كوچكى از درختان هميشه بهار كه هميشه ميوه و گل مى‌دهند در محيط دنيا در مناطقى كه سرماى خزان و زمستان نيست ديده مى‌شوند).

خلاصه، سايه‌هاى بهشتى همچون همه نعمتهايش جاودانى است و از اين روشن مى‌شود كه باغهاى بهشت خزان ندارند، و نيز از آن معلوم مى‌شود كه تابش نور آفتاب يا همانند آن در بهشت هست، و الا تعبير به سايه در آنجا كه شعاع نور نباشد مفهومى ندارد، و اينكه در آيه 13 سوره دهر مى‌خوانيم‌ لا يَرَوْنَ فِيها شَمْساً وَ لا زَمْهَرِيراً ممكن است اشاره به اعتدال هوا باشد چرا كه سوزش آفتاب و همچنين سرماى سخت در بهشت نيست، نه اينكه اصلا آفتاب نمى‌درخشد.

خاموش شدن كره آفتاب نيز دليل از ميان رفتن ابدى آن نيست، چرا كه قرآن مى‌گويد: در قيامت زمين و آسمان، تبديل به زمين و آسمان ديگرى (نوتر و وسيعتر) مى‌شوند.

و اگر گفته شود جايى كه آفتاب سوزندگى ندارد، سايه براى چيست؟