بى‌ارزش است.

و به گفته بعضى از مفسران گاهى انسان در برابر حوادث ناگوار صبر مى‌كند تا مردم بگويند چقدر با استقامت است؟ و گاهى از ترس اينكه نگويند چه آدم كم‌ظرفيتى است؟ و گاهى به خاطر اينكه دشمنان شماتتش نكنند، و گاهى به خاطر اينكه مى‌داند بيتابى و جزع بيهوده است، و گاهى به خاطر اينكه چهره مظلوميت به خود بگيرد، و بيارى او برخيزند، هيچيك از اين امور دليل بر كمال نفس انسانى نيست.

اما هنگامى كه به خاطر اطاعت فرمان خدا و اينكه هر حادثه‌اى در زندگى رخ مى‌دهد دليل و حكمتى دارد صبر و استقامت به خرج مى‌دهد آن چنان كه عظمت حادثه را در هم مى‌شكند، و از گشودن زبان به كفران و آنچه دليل به جزع است خوددارى مى‌كند، اين همان صبرى است كه در آيه فوق به آن اشاره شده و" ابتغاء وجه اللَّه" محسوب مى‌شود." ششمين" برنامه آنها اين است كه" آنها نماز را بر پا مى‌دارند" (وَ أَقامُوا الصَّلاةَ).

گر چه اقامه نماز يكى از مصاديق وفاء بعهد اللَّه، و حتى مصداق زنده‌اى براى حفظ پيوندهاى الهى و از يك نظر از مصاديق صبر و استقامت است، ولى از آنجا كه اين مفاهيم كلى پاره‌اى از مصداقهاى بسيار مهم دارد كه در سرنوشت انسان فوق العاده مؤثر است، در اين جمله و جمله‌هاى بعد روى آنها انگشت گذارده شده.

چه چيز مهمتر از اين است كه انسان هر صبح و شام رابطه و پيوند خود را با خدا تجديد كند، با او به راز و نياز بر خيزد و بياد عظمت او و مسئوليتهاى خويش بيفتد، و در پرتو اين كار، گرد و غبار و زنگار گناه را از دل و جان بشويد، و با پيوستن قطره وجود خود به اقيانوس بيكران هستى حق، مايه بگيرد، آرى نماز همه اين بركات و آثار را دارد.