فوق آمده، ارتباط با همين خاصيت برق داشته باشد كه ابرها را سنگين بار از دانه‌هاى پر پشت باران مى‌سازد!

آيه بعد به صداى" رعد" مى‌پردازد كه از برق هرگز جدا نيست و مى‌فرمايد:

" رعد تسبيح و حمد خدا مى‌گويد" (وَ يُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ‌) آرى اين صداى پرطنين جهان طبيعت كه ضرب المثل در عظمت صوت است، از آنجا كه توام با پديده برق مى‌باشد و هر دو در خدمت يك هدف هستند و خدمات پر ارزش و حساب شده‌اى دارند كه در بالا به آن اشاره شد عملا تسبيح خدا مى‌گويد و به تعبير ديگر:" رعد" زبان گوياى" برق" است، كه حكايت از نظام آفرينش و عظمت خالق مى‌كند.

اين همان چيزى است كه ما نام آن را زبانحال مى‌گذاريم: يك كتاب پرمحتوا، يك قصيده غرا، يك تابلو زيبا و دل‌انگيز، يك ساختمان محكم و منظم و حساب شده، با زبان حال خود از علم و دانش و مهارت و ذوق نويسنده و گوينده و نقاش و معمار سخن مى‌گويند، آنها را مدح مى‌كنند، و مى‌ستايند.

ذرات اين عالم هستى كه همه اسرار آميزند و نظام بسيار دقيق و حساب شده‌اى دارند، همگى از پاكى خداوند و منزه بودن او از هر گونه عيب و نقص، سخن مى‌گويند، (آيا" تسبيح" چيزى جز تنزيه و پاك دانستن مى‌باشد؟) و همگى از قدرت و علم و حكمت او خبر مى‌دهند (آيا" حمد" چيزى جز بيان صفات كمال است؟). [1] اين احتمال را نيز جمعى از فلاسفه داده‌اند كه تمام ذرات اين جهان هر يك‌

[1] توضيح بيشتر درباره" تسبيح و تقديس" موجودات را در ذيل آيه شريفه‌ وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ‌" (اسراء- 44) بخواست خدا خواهد آمد.

تفسير نمونه ؛ ج‌10 ؛ ص153