تفسير:

بخش ديگرى از نشانه‌هاى عظمت او.

قرآن در اينجا بار ديگر به آيات توحيد و نشانه‌هاى عظمت خدا و اسرار آفرينش مى‌پردازد و با انگشت گذاشتن روى قسمتهاى مختلفى از پديده‌هاى طبيعى و اشاره‌هاى كوتاه و پر معنى به اسرار و خواص آنها، رابطه بندگان را با خدا نزديكتر كرده، نور ايمان و معرفت را در قلبهايشان مى‌پاشد.

نخست به برق (برقى كه در ميان قطعات ابر پيدا مى‌شود) اشاره كرده مى‌گويد:" او كسى است كه برق را كه مايه" ترس" و" طمع" مى‌باشد به شما ارائه مى‌دهد"! (هُوَ الَّذِي يُرِيكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً).

از يك سو شعاع درخشانش چشمها را خيره مى‌كند و صداى رعب‌انگيز رعد كه از آن برمى‌خيزد گاهى شما را به وحشت مى‌اندازد، و ترس و اضطراب از خطرات آتش‌سوزى ناشى از آن مخصوصا براى آنها كه در بيابانها زندگى مى‌كنند و يا از آن عبور دارند، آنان را آزار مى‌دهد.

اما از آنجا كه غالبا همراه آن رگبارهايى به وجود مى‌آيد و تشنه كامان بيابان را آب زلالى مى‌بخشد و درختان و زراعت را سيراب مى‌كند، آنها را به اميد و طمع مى‌كشاند، و در ميان اين بيم و اميد، لحظات حساسى را مى‌گذرانند.

سپس اضافه مى‌كند:" او كسى است كه ابرهاى سنگين و پربار ايجاد مى‌كند" كه قادر به آبيارى زمينهاى تشنه‌اند (وَ يُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ‌).

بركات رعد و برق‌

مى‌دانيم از نظر علمى پيدايش برق به خاطر آنست كه دو قطعه ابر با الكتريسته‌هاى مختلف (مثبت و منفى) به هم نزديك مى‌شوند و درست همانند