نگاهبان و حافظ او باشند.

بدون ترديد انسان در زندگى خود در معرض آفات و بلاهاى زيادى است، حوادثى از درون و برون، انواع بيماريها، ميكربها، انواع حادثه‌ها و خطراتى كه از زمين و آسمان مى‌جوشد، انسان را احاطه كرده‌اند، مخصوصا به هنگام كودكى كه آگاهى انسان از اوضاع اطراف خود بسيار ناچيز است و هيچگونه تجربه‌اى ندارد، در هر گامى خطرى در كمين او نشسته است، و گاه انسان تعجب مى‌كند كه كودك چگونه از لابلاى اينهمه حوادث جان به سلامت مى‌برد و بزرگ مى‌شود، مخصوصا در خانواده‌هايى كه پدران و مادران چندان آگاهى از مسائل ندارند و يا امكاناتى در اختيار آنها نيست مانند كودكانى كه در روستاها بزرگ مى‌شوند و در ميان انبوه محروميتها، عوامل بيمارى و خطرات قرار دارند.

اگر براستى در اين مسائل بينديشيم احساس مى‌كنيم كه نيروى محافظى هست كه ما را در برابر حوادث حفظ مى‌كند و همچون سپرى از پيش رو و پشت سر محافظ و نگهدار ما است.

در بسيارى از مواقع، حوادث خطرناك براى انسان پيش مى‌آيد و او معجزه‌آسا از آنها رهايى مى‌يابد بطورى كه احساس مى‌كند همه اينها تصادف نيست بلكه نيروى محافظى از او نگهبانى مى‌كند.

در روايات متعددى كه از پيشوايان اسلام نقل شده نيز روى اين تاكيد شده است، از جمله:

در روايتى از امام باقر ع مى‌خوانيم كه در تفسير آيه فوق فرمود:

يحفظ بامر اللَّه من ان يقع فى ركى او يقع عليه حائط او يصيبه شى‌ء حتى اذ جاء القدر خلوا بينه و بينه يدفعونه الى المقادير و هما ملكان يحفظانه بالليل و ملكان من نهار يتعاقبانه‌

يعنى:" به فرمان خدا انسان را حفظ مى‌كند از اينكه در چاهى سقوط كند يا ديوارى بر او بيفتد يا حادثه ديگرى براى او پيش بيايد