و استعدادى مخصوص به خود دارند، بعضى محكم، بعضى نرم، بعضى شور، بعضى شيرين و هر كدام استعداد براى پرورش نوع خاصى از گياهان و درختان ميوه و زراعت را دارد، چرا كه نيازهاى انسان و جانداران زمينى بسيار زياد و متفاوت است، گويى هر قطعه از زمين ماموريت بر آوردن يكى از اين نيازها را دارد، و اگر همه يك نواخت بودند، و يا استعدادها به صورت صحيحى در ميان قطعات زمين تقسيم نشده بود، انسان گرفتار چه كمبودهايى از نظر مواد غذايى و دارويى و ساير نيازمنديها مى‌شد، اما با تقسيم حساب شده اين ماموريت و بخشيدن استعداد پرورش آن به قطعات مختلف زمين همه اين نيازمنديها به طور كامل بر طرف مى‌گردد.

ديگر اينكه" در همين زمين باغها و درختانى وجود دارد از انواع انگور و زراعتها و نخلها" (وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ‌) [1] و عجب اينكه اين درختان و انواع مختلف آنها،" گاهى از يك پايه و ساقه مى‌رويند و گاه از پايه‌هاى مختلف" (صِنْوانٌ وَ غَيْرُ صِنْوانٍ‌) [2]" صنوان" جمع" صنو" در اصل به معنى شاخه‌اى است كه از تنه اصلى درخت بيرون مى‌آيد و بنا بر اين صنوان به معنى شاخه‌هاى مختلفى است كه از يك تنه بيرون مى‌آيد.

جالب اينكه گاه مى‌شود كه هر يك از اين شاخه‌ها، نوع خاصى از ميوه را تحويل مى‌دهد، ممكن است اين جمله اشاره به مساله استعداد درختان براى پيوند باشد

[1] اعناب جمع عنب و نخيل جمع نخل است، و شايد ذكر صيغه جمع در اينجا اشاره به انواع مختلف انگور و خرما است كه هر يك از اين دو ميوه شايد صدها نوع در عالم خود داشته باشد با خواص و طعم و رنگ متفاوت.

[2] براى" صنو" معنى ديگرى ذكر كرده‌اند و آن" شبيه" است، ولى به نظر مى‌رسد كه اين معنى از معنى اول كه در بالا ذكر كرديم گرفته شده است.