عمران و اعراف، بحثهاى مشروحى داشته‌ايم، كه نيازى به تكرار آنها نمى‌بينيم.

به هر حال نخستين آيه اين سوره از عظمت قرآن سخن مى‌گويد:

" اينها آيات كتاب بزرگ آسمانى است" (تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ‌) [1]" و آنچه از پروردگارت بر تو نازل شده است حق است" (وَ الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ الْحَقُ‌).

و جاى هيچگونه شك و ترديد در آن ديده نمى‌شود، چرا كه بيان كننده حقايق عينى جهان آفرينش و روابط آن با انسانها مى‌باشد.

حقى است كه با باطل آميخته نشده و به همين دليل نشانه‌هاى حقانيتش از چهره‌اش هويدا است، و نياز به استدلال بيشترى ندارد.

" اما با اين همه، مردم بو الهوس و نادان كه اكثريت را تشكيل مى‌دهند به اين آيات ايمان نمى‌آورند" (وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يُؤْمِنُونَ‌).

چرا كه اگر انسان را به حال خودش وا گذارند و پيروى معلمى پاكدل را كه در مسير زندگى، هدايت و تربيتش كند نپذيرد و هم چنان در پيروى از هوسها آزاد باشد، غالبا راه را گم كرده، به بيراهه مى‌رود.

اما اگر مربيان الهى و هاديان راه حق، امام و پيشواى آنها باشند و او خود را در اختيارشان بگذارد، اكثريت به راه حق مى‌روند.

[1] همانگونه كه در گذشته گفتيم انتخاب اسم اشاره بعيد (تلك) بجاى اسم اشاره قريب (هذه) كنايه‌اى است از عظمت آيات قرآن و رفعت و بلند پايه بودن آن.