خود آنان شروع شود تكميل مى‌كند.

دگر بار به مساله توحيد باز مى‌گردد، و از تسبيح رعد و وحشت آدميان از برق و صاعقه، بحث مى‌كند، و زمانى از سجده آسمانيان و زمينى‌ها در برابر عظمت پروردگار.

سپس براى اينكه چشم و گوشها را بگشايد و انديشه‌ها را بيدار كند، و بى‌خاصيت بودن بتهاى ساخته و پرداخته دست بشر را روشن سازد، آنها را دعوت به انديشه و تفكر مى‌كند و براى شناخت حق و باطل، مثال مى‌زند، مثالهايى زنده و محسوس، و براى همه قابل درك.

و از آنجا كه ثمره نهايى ايمان به توحيد و معاد، همان برنامه‌هاى سازنده عملى است به دنبال اين بحثها، مردم را به وفاى به عهد وصله رحم و صبر و استقامت و انفاق در پنهان و آشكار و ترك انتقام‌جويى دعوت مى‌كند.

دگر بار به آنها نشان مى‌دهد كه زندگى دنيا ناپايدار است، و آرامش و اطمينان جز در سايه ايمان به خدا حاصل نمى‌شود.

و سرانجام دست مردم را مى‌گيرد و به اعماق تاريخ مى‌كشاند و سرگذشت دردناك اقوام ياغى و سركش گذشته و آنهايى كه حق را پوشاندند يا مردم را از حق بازداشتند بطور مشخص نشان مى‌دهد، و با تهديد كردن كفار با تعبيراتى تكان دهنده سوره را پايان مى‌بخشد.

بنا بر اين سوره رعد، از عقايد و ايمان، شروع مى‌شود و به اعمال و برنامه‌هاى انسان‌سازى پايان مى‌يابد.