نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 1 صفحه : 643
و به فرمان او هستند، اگر به دنبال دارو ميرويم و شفا از آن مىطلبيم به خاطر
آن است كه او آن اثر را به دارو بخشيده (اين نوع ديگرى از دعا است كه در احاديث
اسلامى نيز به آن اشاره شده است).
كوتاه سخن اينكه دعا يك نوع خود آگاهى و بيدارى دل و انديشه، و پيوند باطنى با
مبدء همه نيكيها و خوبيها است، لذا در سخنان حضرت على ع مىخوانيم"
لا يقبل اللَّه عز و جل دعاء قلب لاه
":" خداوند دعاى غافلدلان را مستجاب نمىكند" [1] و در حديث ديگر
از امام صادق ع به همين مضمون مىخوانيم"
توجه به كيفيت اين شرائط نيز روشنگر حقايق تازهاى در زمينه مساله بظاهر بغرنج
دعاء است، و اثر سازنده آن را آشكار مىسازد در روايات اسلامى شرائطى بر استجابت
دعا مىخوانيم از جمله:
1- براى اجابت دعا بايد قبل از هر چيز در پاكى قلب و روح كوشيد، و از گناه
توبه كرد، و خودسازى نمود، و از زندگى رهبران الهى الهام گرفت.
از امام صادق ع نقل شده كه فرمود:
اياكم ان يسئل احدكم ربه شيئا من حوائج الدنيا و الاخرة حتى يبدء بالثناء على
اللَّه و المدحة له و الصلاة على النبى و آله، ثم الاعتراف بالذنب، ثم المسالة
:" مبادا هيچ يك از شما از خدا تقاضايى كند مگر اينكه نخست حمد و ثناى او
را بجا آورد و درود بر پيامبر و آل او بفرستد بعد به گناه خود نزد او اعتراف (و
توبه) كند سپس دعا نمايد [3]
[1] و [2] اصول كافى جلد 2- صفحه 342
باب الاقبال على الدعاء حديث 1.