و نيز مى‌گويد:" امروز جديدترين علم يعنى روانپزشكى همان چيزهايى را تعليم مى‌دهد كه پيامبران تعليم مى‌دادند، چرا؟ به علت اينكه پزشكان روانى دريافته‌اند كه دعا و نماز و داشتن يك ايمان محكم به دين، نگرانى و تشويش و هيجان و ترس را كه موجب نيم بيشترى از ناراحتيهاى ما است بر طرف مى‌سازد" [1]

پس از آنكه دانستيم كه دعا در مورد نارساييهاى قدرت ما است، نه در مورد توانايى و قدرت، و به عبارت ديگر دعاى مستجاب دعائى است كه به مضمون" أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ" (سوره نمل آيه 62) به هنگام اضطرار و عقيم ماندن تمام تلاشها و كوششها انجام گيرد، روشن مى‌شود كه مفهوم دعا درخواست فراهم شدن اسباب و عواملى است كه از دائره قدرت انسان بيرون باشد آن هم از كسى كه قدرتش بى‌پايان و هر امرى براى او آسان است.

ولى اين درخواست نبايد تنها از زبان انسان صادر شود، بلكه از تمام وجود او برخيزد، و زبان در اين قسمت نماينده و ترجمان تمام ذرات وجود انسان و اعضا و جوارح او باشد.

قلب و روح از طريق دعا پيوند نزديك با خدا پيدا كند، و همانند قطره‌اى كه به اقيانوس بى‌پايان به پيوند اتصال معنوى با آن مبدء بزرگ قدرت مى‌يابد اثرات اين ارتباط و پيوند روحانى را به زودى مورد بررسى قرار خواهيم داد.

البته بايد توجه داشت كه يك نوع ديگر دعا داريم كه حتى در موارد قدرت و توانايى نيز انجام مى‌گيرد، و آن دعائى است كه نشان دهنده عدم استقلال قدرتهاى ما در برابر قدرت پروردگار است، و به عبارت ديگر مفهوم آن توجه به اين حقيقت است كه اسباب و عوامل طبيعى هر چه دارند از ناحيه او دارند،

[1] آئين زندگى صفحه 152.