" روزه اعظم با كفاره، محتمل است كه فقط روزه يك روز ساليانه مخصوص بود كه در ميان طائفه يهود مرسوم بود. البته روزه‌هاى موقتى ديگر نيز از براى يادگارى خرابى اورشليم و غيره مى‌داشتند" [1] حضرت مسيح نيز چنان كه از" انجيل" استفاده مى‌شود چهل روز روزه داشته:" آن گاه عيسى از قوت روح به بيابان برده شد تا ابليس او را امتحان نمايد ...

پس چهل شبانه روز روزه داشته عاقبة الامر گرسنه گرديد" [2] و نيز از انجيل" لوقا" بر مى‌آيد كه حواريون مسيح نيز روزه مى‌گرفتند [3] باز در قاموس كتاب مقدس آمده است:" بنا بر اين حيات حواريون و مؤمنين ايام گذشته عمرى مملو از انكار لذات و زحمات بى‌شمار و روزه دارى بود" [4] به اين ترتيب اگر قرآن مى‌گويد" كَما كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ‌" (همان گونه كه بر پيشينيان نوشته شد) شواهد تاريخى فراوانى دارد كه در منابع مذاهب ديگر- حتى بعد از تحريف- به چشم مى‌خورد.

اينكه ماه رمضان براى روزه گرفتن انتخاب شده بخاطر اين است كه اين ماه بر ساير ماهها برترى دارد، در آيه مورد بحث نكته برترى آن چنين بيان شده كه قرآن كتاب هدايت و راهنماى بشر كه" فرقان" است يعنى با دستورات و قوانين خود روشهاى صحيح را از ناصحيح جدا كرده و سعادت انسانها را تضمين نموده است در اين ماه نازل گرديده، و در روايات اسلامى نيز چنين آمده است كه همه كتابهاى‌

[1] قاموس كتاب مقدس ص 428.

[2] انجيل متى باب چهار شماره 1 و 2.

[3] انجيل لوقا باب 5 شماره 33- 35.

[4] قاموس كتاب مقدس ص 428.