به اين ترتيب از يك سو به اولياى مقتول توصيه مى‌كند كه اگر از قصاص صرفنظر كرده‌ايد در گرفتن خونبها زياده روى نكنيد و به طرز شايسته با توجه به مبلغ عادلانه‌اى كه اسلام قرار داده و در اقساطى كه طرف، قدرت پرداخت آن را دارد از او بگيريد.

و از سوى ديگر با جمله و أَداءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسانٍ‌ به قاتل نيز توصيه مى‌كند كه در پرداخت خونبها روش صحيحى در پيش گيرد و بدهى خود را بدون مسامحه بطور كامل و به موقع اداء نمايد. و به اين صورت وظيفه و برنامه هر يك از دو طرف را مشخص كرده است.

در پايان آيه براى تاكيد و توجه دادن به اين امر كه تجاوز از حد از ناحيه هر كس بوده باشد مجازات شديد دارد مى‌گويد:" اين تخفيف و رحمتى است از ناحيه پروردگارتان، و كسى كه بعد از آن از حد خود تجاوز كند عذاب دردناكى در انتظار او است" (ذلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ رَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدى‌ بَعْدَ ذلِكَ فَلَهُ عَذابٌ أَلِيمٌ‌).

اين دستور عادلانه" قصاص" و" عفو" كه يك مجموعه كاملا انسانى و منطقى را تشكيل مى‌دهد از يك سو روش فاسد عصر جاهليت را كه هيچگونه برابرى در قصاص قائل نبودند و همچون دژخيمان عصر فضا گاه در برابر يك نفر صدها نفر را به خاك و خون مى‌كشيدند محكوم مى‌كند.

و از سوى ديگر راه عفو را به روى مردم نمى‌بندد، در عين حال احترام خون را نيز كاهش نمى‌دهد و قاتلان را جسور نمى‌سازد، و از سوى سوم مى‌گويد بعد از برنامه عفو و گرفتن خونبها هيچيك از طرفين حق تعدى ندارند، بر خلاف اقوام جاهلى كه اولياى مقتول گاهى بعد از عفو و حتى گرفتن خونبها قاتل را مى‌كشتند!.