" آنها زكات را مى‌پردازند" (وَ آتَى الزَّكاةَ).

بسيارند افرادى كه در پاره‌اى از موارد حاضرند به مستمندان كمك كنند اما در اداء حقوق واجب سهل‌انگار مى‌باشند، و به عكس گروهى غير از اداى حقوق واجب به هيچگونه كمك ديگرى تن در نمى‌دهند، حتى حاضر نيستند حتى يك دينار به نيازمندترين افراد بدهند، آيه فوق با ذكر" انفاق مستحبّ و ايثارگرى" از يك سو، و" اداى حقوق واجب" از سوى ديگر، اين هر دو گروه را از صف نيكوكاران واقعى خارج مى‌سازد و نيكوكار را كسى مى‌داند كه در هر دو ميدان انجام وظيفه كند.

و جالب اينكه در مورد انفاقهاى مستحبّ كلمه‌ عَلى‌ حُبِّهِ‌ (با اينكه ثروت محبوب آنها است) را ذكر مى‌كند، ولى در مورد زكات واجب نه، چرا كه اداى حقوق واجب مالى يك وظيفه الهى و اجتماعى است و اصولا نيازمندان- طبق منطق اسلام- در اموال ثروتمندان به نسبت معينى شريكند، پرداختن مال شريك نيازى به اين تعبير ندارد.

پنجمين ويژگى آنها را وفاى به عهد مى‌شمرد و مى‌گويد:" كسانى هستند كه به عهد خويش به هنگامى كه پيمان مى‌بندند وفا مى‌كنند" (وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا).

چرا كه سرمايه زندگى اجتماعى اعتماد متقابل افراد جامعه است، و از جمله گناهانى كه رشته اطمينان و اعتماد را پاره مى‌كند و زيربناى روابط اجتماعى را سست مى‌نمايد ترك وفاى به عهد است، به همين دليل در روايات اسلامى چنين مى‌خوانيم كه مسلمانان موظفند سه برنامه را در مورد همه انجام دهند، خواه طرف مقابل، مسلمان باشد يا كافر، نيكوكار باشد يا بدكار، و آن سه عبارتند از:

وفاى به عهد، اداى امانت و احترام به پدر و مادر [1]

[1] اصول كافى جلد دوم باب البر بالوالدين صفحه 129 حديث 15.