خاطره‌ها بين اين دو كوه را به پيمايد.

كسانى كه در اثر كبر و غرور حاضر نبودند حتى در معابر عمومى قدم بر دارند و ممكن نبود در خيابانها به سرعت راه بروند در آنجا بايد بخاطر امتثال فرمان خدا گاهى آهسته و زمانى" هروله‌كنان" با سرعت پيش بروند و بنا به روايات متعدد، اينجا مكانى است كه دستوراتش براى بيدار كردن متكبران است!.

به هر حال بعد از آنكه فرمود صفا و مروه دو نشانه بزرگ و مركز بندگى مردم و از شعائر الهى است، اضافه مى‌كند هر كس حج خانه خدا مى‌كند يا عمره انجام دهد باكى بر او نيست بين اين دو كوه طواف كند، منظور از كلمه طواف در اينجا سعى است و اين با معنى لغوى طواف مخالفتى ندارد، زيرا هر حركتى كه انسان در پايان بجاى اول باز گردد به آن طواف گفته مى‌شود خواه حركت دورانى باشد يا نه.

در اينجا سؤالى پيش مى‌آيد: و آن اينكه از نظر فقه اسلام سعى ميان دو كوه صفا و مروه واجب است خواه در اعمال حج باشد يا عمره، در صورتى كه ظاهر از لفظ (فَلا جُناحَ‌) آن است كه سعى بين صفا و مروه بى‌مانع است، اما دلالت بر وجوب ندارد.

پاسخ اين سؤال را از رواياتى كه در شان نزول بيان شد به روشنى در مى‌يابيم چه اينكه مسلمانان گمان مى‌كردند كه با آن سابقه‌اى كه اين دو كوه داشته و زمانى جايگاه بت" اساف و نائله" بوده و كفار در سعى خود آنها را مسح مى‌كردند ديگر سزاوار نيست كه مسلمانان ميان آن دو سعى كنند.

اين آيه به آنها مى‌فرمايد باكى نيست كه شما سعى كنيد چون اين دو كوه‌