معرفى شده" صلوة" (نماز) است، لذا در احاديث اسلامى مى‌خوانيم:

كان على (ع) اذا اهاله امر فزع قام الى الصلاة ثم تلى هذه الاية اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ ...:

" هنگامى كه على ع با مشكلى روبرو مى‌شد به نماز برمى‌خاست و پس از نماز به دنبال حل مشكل مى‌رفت و اين آيه را تلاوت مى‌فرمود:" اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ ..." [1] از اين موضوع هرگز نبايد تعجب كرد، زيرا هنگامى كه انسان در برابر حوادث سخت و مشكلات طاقت‌فرسا قرار مى‌گيرد، و نيروى خود را براى مقابله با آنها ناچيز مى‌بيند، نياز به تكيه گاهى دارد كه از هر جهت نامحدود و بى انتها باشد، نماز او را با چنين مبدئى مربوط مى‌سازد، و با اتكاء بر او مى‌تواند با روحى مطمئن و آرام امواج سهمگين مشكلات را در هم بشكند.

بنا بر اين آيه فوق در حقيقت به دو اصل توصيه مى‌كند يكى اتكاى به خداوند كه نماز مظهر آن است و ديگرى مساله خود يارى و اتكاى به نفس كه به عنوان صبر از آن ياد شده است.

نخست مى‌گويد:" هرگز به آنها كه در راه خدا كشته مى‌شوند و شربت شهادت مى‌نوشند مرده مگوييد" (وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ‌).

سپس براى تاكيد بيشتر اضافه مى‌كند:" بلكه آنها زندگانند، اما شما درك نمى‌كنيد!" (بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لا تَشْعُرُونَ‌).

اصولا در هر نهضتى گروهى راحت طلب و ترسو خود را كنار مى‌كشند و علاوه بر اينكه خودشان كارى انجام نمى‌دهند سعى در دلسرد كردن ديگران دارند

[1]" كتاب كافى طبق نقل الميزان جلد اول صفحه 154.