در نخستين آيه مورد بحث سخن از صبر و پايدارى به ميان مى‌آورد، كه بدون آن، مفاهيم گذشته هرگز تحقق نخواهد يافت.

نخست ميگويد:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد از صبر و نماز كمك بگيريد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ).

و با اين دو نيرو (استقامت و توجه به خدا) به جنگ مشكلات و حوادث سخت برويد كه پيروزى از آن شما است" زيرا خداوند با صابران است" (إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ‌).

به عكس آنچه بعضى تصور مى‌كنند،" صبر" هرگز به معنى تحمل بدبختيها و تن دادن ذلت و تسليم در برابر عوامل شكست نيست، بلكه صبر و شكيبايى به معنى پايدارى و استقامت در برابر هر مشكل و هر حادثه است.

لذا بسيارى از علماى اخلاق براى" صبر" سه شاخه ذكر كرده‌اند:

صبر بر اطاعت (مقاومت در برابر مشكلاتى كه در راه طاعت وجود دارد).

صبر بر معصيت (ايستادگى در برابر انگيزه‌هاى گناه و شهوات سركش و طغيانگر).

و صبر بر مصيبت (پايدارى در برابر حوادث ناگوار و عدم خود باختگى و شكست روحى و ترك جزع و فزع).

كمتر موضوعى را در قرآن مى‌توان يافت كه مانند" صبر" تكرار و مورد تاكيد قرار گرفته باشد، در قرآن مجيد در حدود هفتاد مورد از" صبر"، سخن به ميان آمده كه بيش از ده مورد از آن به شخص پيامبر ص اختصاص دارد.

تاريخ مردان بزرگ گواهى مى‌دهد كه يكى از عوامل مهم يا مهمترين عامل پيروزى آنان استقامت و شكيبايى بوده است، افرادى كه از اين صفت بى‌بهره‌اند در گرفتاريها بسيار زود از پا در مى‌آيند و مى‌توان گفت نقشى را كه اين عامل در پيشرفت افراد و جامعه‌ها ايفا مى‌كند، نه فراهم بودن امكانات دارد