و يا منظور اين است كه او از نژاد شما و هموطن شما است، زيرا عربهاى جاهلى بر اثر تعصب شديد نژادى ممكن نبود زير بار پيامبرى از غير نژاد خود بروند، چنان كه در آيه 198 و 199 سوره شعراء مى‌خوانيم: وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى‌ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ ما كانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ‌:" اگر ما قرآن را بر مردى از غير عرب نازل ميكرديم و بر آنها مى‌خواند هرگز به او ايمان نمى‌آوردند" و اين براى آنها نعمت مهمى محسوب مى‌شد كه پيامبر از خودشان باشد.

البته اين براى آغاز كار بود، اما سر انجام مساله نژاد و وطن (جغرافيايى) از برنامه‌ها حذف شد و دستور اصلى و جاودانه اسلام كه" جهان" را وطن، و" انسانيت" را نژاد معرفى مى‌كند، اعلام گرديد.

بعد از ذكر اين نعمت به چهار نعمت ديگر كه از بركت اين پيامبر، عايد مسلمين شد اشاره مى‌كند:

1-" آيات ما را بر شما مى‌خواند" (يَتْلُوا عَلَيْكُمْ آياتِنا).

" يتلوا" از ماده" تلاوت" به معنى پى در پى در آوردن است لذا هنگامى كه عباراتى پى در پى (و روى نظام صحيح) خوانده شود از آن تعبير به تلاوت مى‌كنند، يعنى پيامبر، سخنان خدا را روى نظام صحيح و مناسبى پى در پى بر شما مى‌خواند تا قلوبتان را آماده پذيرش معانى آن كند، بنا بر اين تلاوت منظم و حساب شده پيامبر ص براى ايجاد آمادگى در برابر تعليم و تربيت است كه در جمله‌هاى بعد به آن اشاره مى‌شود.

2-" او شما را پرورش مى‌دهد" (وَ يُزَكِّيكُمْ‌).

" تزكيه" در اصل (چنان كه راغب در مفردات گويد) به معنى افزودن و نمو دادن است، يعنى او با كمك گرفتن از آيات خدا بر كمالات معنوى و مادى، شما مى‌افزايد، و روحتان را نمو مى‌دهد، گلهاى فضيلت را بر شاخسار وجودتان آشكار مى‌سازد و انواع صفات زشت را كه در عصر جاهليت، جامعه شما را فرا