هستى ما نيز همانند نور اين لامپها است گر چه به صورت يك وجود ممتد جلوه‌گر است، ولى در حقيقت لحظه به لحظه وجود تازه‌اى از منبع هستى آفريدگار فياض، به ما ميرسد.

بنا بر اين همانگونه كه هر لحظه وجود تازه‌اى به ما ميرسد، به هدايت جديدى نيز نيازمنديم، بديهى است اگر موانعى در سيمهاى معنوى ارتباطى ما با خدا ايجاد شود، كژيها، ظلمها، ناپاكيها و ... پيوند ما را از آن منبع هدايت قطع مى‌كند، و همان لحظه از صراط مستقيم منحرف خواهيم شد.

ما از خدا طلب مى‌كنيم كه اين موانع پيش نيايد و ما بر صراط مستقيم ثابت بمانيم.

ثانيا: هدايت همان پيمودن طريق تكامل است كه انسان تدريجا مراحل نقصان را پشت سر بگذارد و به مراحل بالاتر برسد.

اين را نيز مى‌دانيم كه طريق تكامل نامحدود است و به سوى بى‌نهايت هم چنان پيش مى‌رود.

بنا بر اين جاى تعجب نيست كه حتى پيامبران و امامان از خدا تقاضاى هدايت" صراط مستقيم" كنند، چه اينكه كمال مطلق تنها خدا است، و همه بدون استثناء در مسير تكاملند چه مانع دارد كه آنها نيز تقاضاى درجات بالاترى را از خدا بنمايند.

مگر ما بر پيامبر ص صلوات و درود نمى‌فرستيم؟ مگر مفهوم صلوات، تقاضاى رحمت تازه پروردگار براى محمد و آل محمد نيست؟

مگر خود پيامبر ص نمى‌فرمود: رَبِّ زِدْنِي عِلْماً:" خدايا علم (و هدايت) مرا بيشتر كن!" مگر قرآن نمى‌گويد: وَ يَزِيدُ اللَّهُ الَّذِينَ اهْتَدَوْا هُدىً‌:" خداوند هدايت هدايت يافتگان را افزون مى‌كند" (مريم- 76).