هم چنان در جا مى‌زنند، گويى تعلق به هزاران سال قبل دارند و گذشت زمان كمترين تكانى به فكر آنها نداده است.

-" بشارت" و" انذار" يا" تشويق" و" تهديد" بخش مهمى از انگيزه‌هاى تربيتى و حركتهاى اجتماعى را تشكيل مى‌دهد، آدمى هم بايد در برابر انجام كار نيك" تشويق" شود، و هم در برابر كار بد" كيفر" بيند تا آمادگى بيشترى براى پيمودن مسير اول و گام نگذاردن در مسير دوم پيدا كند.

" تشويق" به تنهايى براى رسيدن به تكامل فرد يا جامعه كافى نيست، زيرا انسان در اين صورت مطمئن است انجام گناه خطرى براى او ندارد.

فى المثل مى‌بينيم: پيروان كنونى مسيح ع عقيده به" فداء" دارند، و معتقدند حضرت مسيح ع فداى گناهان آنها گرديده، حتى رهبرانشان گاه سند بهشت به آنها مى‌فروشند و گاه گناهشان را از طرف خدا مى‌بخشند! مسلما چنين جمعيتى به آسانى مرتكب گناه مى‌شود.

در" قاموس كتاب مقدس" مى‌خوانيم:" ... فدا نيز اشاره به كفاره خون گرانبهاى مسيح است كه گناه جميع ماها بر او گذارده شد و گناهان ما را در جسد خود بر صليب متحمل شد"! مسلما اين منطق نادرست افراد را در ارتكاب گناه جسور مى‌كند.

كوتاه سخن اينكه آنها كه تصور مى‌كنند تنها تشويق براى تربيت انسان (اعم از كودكان و بزرگسالان) كافى است، و بايد تنبيه و تهديد و كيفر را به كلى شست و كنار گذاشت، سخت در اشتباهند، همانگونه كه افرادى كه پايه تربيت را تنها بر ترس و تهديد مى‌گذارند و از جنبه‌هاى تشويقى غافلند نيز گمراه و بيخبرند.

اين هر دو گروه در شناخت انسان در اشتباهند، چرا كه توجه ندارند كه انسان مجموعه‌اى است از بيم و اميد، از حب ذات و علاقه به حيات، و نفرت از فناء