[سوره البقرة (2): آيات 118 تا 119]

وَ قالَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ لَوْ لا يُكَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِينا آيَةٌ كَذلِكَ قالَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ مِثْلَ قَوْلِهِمْ تَشابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الْآياتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ (118) إِنَّا أَرْسَلْناكَ بِالْحَقِّ بَشِيراً وَ نَذِيراً وَ لا تُسْئَلُ عَنْ أَصْحابِ الْجَحِيمِ (119)

ترجمه:

118- افراد ناآگاه گفتند: چرا خدا با ما سخن نمى‌گويد؟ و آيه و نشانه‌اى بر خود ما نازل نمى‌كند؟ پيشينيان آنها نيز همين گونه سخن مى‌گفتند دلها و افكارشان مشابه است، ولى ما (به اندازه كافى) آيات و نشانه‌ها را براى اهل يقين (و حقيقت جويان) روشن ساخته‌ايم.

119- ما تو را به حق براى بشارت و تهديد (مردم جهان) فرستاديم و تو مسئول گمراهى دوزخيان (پس از ابلاغ رسالت) نيستى.

تفسير: بهانه ديگر: چرا خدا با ما سخن نمى‌گويد؟!

به تناسب بهانه‌جوئيهاى يهود در نخستين آيات فوق، سخن از گروه ديگرى از بهانه‌جويان است كه ظاهرا همان مشركان عرب بودند، مى‌گويد:

" افراد بى اطلاع گفتند: چرا خدا با ما سخن نمى‌گويد؟ و چرا آيه و نشانه‌اى بر خود ما نازل نمى‌شود"؟ (وَ قالَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ لَوْ لا يُكَلِّمُنَا اللَّهُ أَوْ تَأْتِينا آيَةٌ).