آيه 47 و 59- سوره انعام آيه 73- سوره نحل آيه 40- سوره مريم آيه 35- سوره يس آيه 82 و غير اينها.

اين جمله از اراده تكوينى خداوند و حاكميت او در امر خلقت سخن مى‌گويد.

توضيح اينكه: منظور از جمله" كُنْ فَيَكُونُ‌" (موجود باش آنهم فورا موجود مى‌گردد) اين نيست كه خداوند يك فرمان لفظى با معنى" موجود باش" صادر مى‌كند، بلكه منظور اين است هنگامى كه اراده او به وجود چيزى تعلق مى‌گيرد، خواه بزرگ باشد يا كوچك، پيچيده باشد يا ساده، به اندازه يك اتم باشد يا به اندازه مجموع آسمانها و زمين، بدون نياز به هيچ علت ديگرى تحقق مى‌يابد، و ميان اين اراده و پيدايش آن موجود حتى يك لحظه نيز فاصله نخواهد بود.

اصولا زمانى در اين وسط نمى‌تواند قرار گيرد، و به همين دليل حرف" فاء" (در جمله فيكون) كه معمولا براى تاخير زمانى توام با اتصال است در اينجا فقط به معنى تاخير رتبه‌اى است (آن گونه كه در فلسفه اثبات شده كه معلول از علت خود متاخر است نه تاخر زمانى بلكه تاخر رتبه‌اى- دقت كنيد).

اشتباه نشود منظور اين نيست كه هر چه خدا اراده كند در همان لحظه موجود مى‌شود، بلكه منظور اين است هر طور اراده كند همانطور موجود مى‌شود.

فى المثل اگر اراده كند: آسمانها و زمين در شش دوران به وجود آيند مسلما بى كم و كاست در همين مدت موجود خواهند شد، و اگر اراده كند در يك لحظه موجود شوند همه در يك لحظه موجود خواهند شد، اين تابع آن است كه او چگونه اراده كند و چگونه مصلحت بداند.

و يا مثلا هنگامى كه خداوند اراده كند جنينى در شكم مادر درست نه ماه و نه روز دوران تكامل خود را طى كند، بدون يك لحظه كم و زياد انجام مى‌يابد،