كه آنها خود را يك نژاد برتر مى‌دانستند، و معتقد بودند گل سر سبد جامعه انسانيتند، بهشت به خاطر آنها آفريده شده!، و آتش جهنم با آنها چندان كارى ندارد! آنها فرزندان خدا و دوستان خاص او هستند، و خلاصه آنچه خوبان همه دارند آنها تنها دارند! اين خود خواهى ابلهانه در آيات مختلفى از قرآن كه سخن از يهود مى‌گويد منعكس است.

در آيه 18 سوره مائده مى‌خوانيم: نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ‌ و احبائه:" ما فرزندان خدا و دوستان خاص او هستيم".

و در آيه 111 سوره بقره مى‌خوانيم: وَ قالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كانَ هُوداً أَوْ نَصارى‌:" آنها گفتند كسى در بهشت داخل نمى‌شود مگر اينكه يهودى يا نصرانى باشد".

و در آيه 80 سوره بقره مى‌خوانيم‌ وَ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُودَةً:

" آتش دوزخ جز چند روزى به ما اصابت نخواهد كرد".

اين پندارهاى موهوم از يك سو آنها را به ظلم و جنايت و گناه و طغيان دعوت مى‌كرد، و از سوى ديگر به كبر و خودپسندى و خود برتربينى.

قرآن مجيد در آيات فوق پاسخ دندانشكنى مى‌دهد مى‌گويد:" اگر (آن چنان كه شما مدعى هستيد) سراى آخرت نزد خدا مخصوص شما است نه ساير مردم پس آرزوى مرگ كنيد اگر راست مى‌گوئيد" (قُلْ إِنْ كانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌).

آيا ميل نداريد به جوار رحمت خدا پناه بريد و نعمتهاى بى پايان بهشت در اختيار شما باشد؟ آيا دوست، آرزوى ديدن محبوب خود را ندارد؟! يهود با گفتن اين سخنها كه بهشت مخصوص ما است يا ما چند روزى بيش در آتش نمى‌سوزيم، مى‌خواستند مسلمانان را نسبت به آئينشان دلسرد كنند.