هم صف آرايى كنند و سنگ تفرقه در ميانشان انداخته شود و بجاى كمك بيكديگر بجان هم بيفتند و در پى تصرف اموال و سرزمين‌هاى هم بر آيند و براى ريختن خون يكديگر آستينها را بالا زنند و هر دسته براى آواره ساختن و تصرف اموال ديگرى قد برافرازد دير يا زود نابود مى‌گردند كشورشان ويران مى‌گردد و خود بيچاره و بدبخت خواهند شد (لا تَسْفِكُونَ دِماءَكُمْ وَ لا تُخْرِجُونَ أَنْفُسَكُمْ مِنْ دِيارِكُمْ ...).

و بالاخره يكى ديگر از عوامل سقوط ملتها همان تبعيض در اجراى قوانين است، كه هر قانونى حافظ منافع شخصى‌شان باشد اجرا كنند و آنچه به سود جامعه است فراموش نمايند (أَ فَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتابِ وَ تَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ‌).

و اين است علل رشد و شكست ملتها از ديدگاه قرآن.