در حقيقت آنها تنها براى دستوراتى ارج و بها قائل بودند كه از نظر زندگى دنيا به نفعشان بود، آنجا كه منافعشان اقتضا مى‌كرد خون يكديگر را مى‌ريختند اما چون احتمال اسارت براى همگى وجود داشت به منظور نجات از اسارت احتمالى آينده از دادن فديه براى آزاد ساختن اسيران مضايقه نداشتند.

اصولا عمل كردن به دستوراتى كه به سود انسان است نشانه اطاعت از فرمان خدا محسوب نمى‌شود، زيرا انگيزه آن فرمان خدا نبوده بلكه حفظ منافع شخصى بوده است، زمانى فرمانبردار از عاصى و گنهكار شناخته مى‌شود كه عمل به دستورى بر خلاف منافع شخصى باشد، آنها كه از چنين قانونى پيروى كنند، مؤمنان راستين هستند و آنها كه تبعيض كنند سركشان واقعى مى‌باشند، بنا بر اين تبعيض در اجراى قوانين نشانه روح تمرد و احيانا عدم ايمان است.

و به تعبير ديگر اثر ايمان و تسليم، آنجا ظاهر مى‌شود كه قانونى بر ضد منافع شخصى انسان باشد و آن را محترم بشمرد، و گرنه عمل به دستورات الهى در آنجا كه حافظ منافع انسان است نه افتخار است و نه نشانه ايمان، و لذا هميشه مؤمنان را از منافقان از اين طريق مى‌توان شناخت، مؤمنان در برابر همه قوانين الهى تسليمند و منافقان طرفدار تبعيض.

و همانطور كه قرآن مى‌گويد: نتيجه اين عمل، رسوايى و ذلت و بدبختى است، ملتى كه جز به جنبه‌هاى مادى دين آن هم فقط از دريچه منافع شخصى و خصوصى، نمى‌انديشد دير يا زود در چنگال ملتى قوى پنجه اسير مى‌گردد، از اوج عزت به زير مى‌آيد و در جوامع انسانى رسوا مى‌گردد.

اين از نظر دنيا و اما از نظر آخرت همانگونه كه قرآن مى‌گويد شديدترين مجازات در انتظار اين گونه تبعيض‌گران است.

البته اين قانون مخصوص بنى اسرائيل نبوده براى همگان و براى ما مسلمانان امروز نيز ثابت است، و چه بسيارند تبعيض گران، و چه بدبخت و رسوايند